توئی در عصر ماراز عیان بین

حقیقت جوهر دریای کانی

نهادی همچو تو پیدا نداریم

حقیقت اوفتادستی تو خود طاق

بیانی گویمت میدار معذور

مشایخ چند هستند ای سرافراز

حقیقت مؤمن دیدار بودند

در اینجا گه جمال یار دیده

ز بهر دعوت ایشان نمودار

خدا بخشید هر یک سرفرازی

ز بهر دعوتت آگاه بودند

حقیقت جمله حق گفتند مطلق

که نور اوست کل مشهور اینجا

یقین خورشید تابانست دانیم

که نور اوست کل مشهور اینجا

یقین دعوتش عالم نظاره

که مانندش بود اندر طریقت

گدایانیم ما او پادشاه است

ورا بُد جمله اسرار و معانی

از آنکه بود صاحبدرد اینجا

میان انبیا آمد سرافراز

که تا ناید ابر ذرات بیداد

در اینجا او بگفتهٔ بد اناالحق

حقیقت را همیشه چشمم باز است

که منکر نهی معروفست اینجا

سزای او دهد اینجایگه شاه

به پیوسته همه با صاحب دین

که تا پیدا نماید نیک از بد

مثل گوئی از این معنی تب آمد

حقیقت گفت بد کردیم بردار

ورا اینجا همی بینند و از دل

که او بیشک درون خاک و خون خفت

که این صورت نخواهد ماند کل باز

حقیقت گفت ما خود بشنود او

نباشد وصل اینجا در کنارش

نخواهد رفت ازو ناگاه این دم

ز روی شرع بد گفتست بد او

کجا از ما خبر دارست اینجا

نزولش نیز دایم جان جانست

حقیقت پنج روز اینجا برآید

حقیقت کل شئی هالک آمد

چه نسبت داردآخر خاک باپاک

کجا گنجد درین عین طبیعت

ولیکن صنع بنماید دمادم

کجا او را بود دید خدائی

چو آسان دادم آسان ستاند

اگر نه اینچنین دانی نه نیکوست

حقیقت زین بیان امروز برخور

بقول مصطفی دین العجایز

که عالم صورتت دادست جانان

که او دارد یقین در شرع توفیق

ز بالا ناگهی در سر فتاده است

مخوان جز ذات و آیات محمد

مشو ای شیخ عالم زین سخن دور

که او آمد حقیقت ذات و پیوند

به معنی و بصورت محترم بود

از آن دانم ورا من صاحب راز

بنور شرع چون ماه است از وی

حقیقت او بود مر شاه جمله

ورا تمکین بر هر دو جهان داد

نهاده بر سر خود آن شب آن تاج

میان انبیایش پیشوا کرد

یقین اینست ای شیخ کبیرم

محمد را شناسم پیشوا من

بجز او هیچکس دیگر نخواهم

حقیقت اوبود مر شاه را باز

درون جان ما هرچه نهاد است

بسوی گنج خود بشتافتستم

مرا گفتار او ناپایدار است

حقیقت شد یقین چون نور ذاتم

سراسر عین ذراتم در اینجا

از آن از گفتن او بینیازم

بحمدالله که همچون بایزیدم

زند مانند او هر دم اناالحق

چراغ وصل او شد کشته در باد

که ابر آید بر خورشید تابان

که از اعیان شرع او دور افتاد

ز خورشیدی بسوی ذره آمد

رهم شرعست میدان تو ز گفتار

همیشه راز دار مصطفایست

نشستم تاشدستم آگه او

حقیقت بود کل عین طریقت

شریعت دان یقین عین الیقین تو

که اندر شرع کل یابی تو دلدار

قدم در خاک و او در خون نهاده است

شراب وصل آن دم بایدت خورد

که دارد دوست اینجاگاه جانان

همیشه بودهاند نیکو در اینجا

نگفتند و برفتند با دل ریش

وگرنه جای بین بردار جانان

بدارش کردم از بهر سبب او

که تا پیدا بود صدیق و زندیق

بدی بددان و نیکی خود نکویست

که این مغز است بهتر بیشک از پوست

که در اسرار او نیک و بد آمد

لکم دین گفت حق در سرّ قرآن

ز خود تفسیرها بیهوده خوانند

منت گویم بیانی نی دگرگون

همه از سرّ صنعش آشکاریم

همه از اوست گویا اندر اینجا

همیشه جمله را پروردگاراست

چه پیدا و نهان چه زشت و زیبا

چنین دان تا بود اسرار نیکو

وگر باطل ز قرآن خوان و بنگر

مسلمان خواند و گفت این راه نیکوست

بود عاقل از این معنی خبردار

نیارم زد بنزدیک تو این دم

مراسم شاهی و هم جان پناهی

نمودی از حقیقت باز دیده

بیکره بود جانش در ربودند

دُرِ اسرار اینجاگه نسفتی

نگفتی نیز با هر ذات اینجا

بیک ره بود جانش در ربودند

کجا گنجد بنزد عشق از نقل

شنفتم گفتن او بر سر دار

سخنها او بسی از سرجانان

بنزدم بیشکی دیوانه باشد

ولیکن این سخن نی گفتهٔ ماست

ترا میگویم این اسرارها بس

ابا بانگ و خروش و باغریوند

وگر می ره برند عاجز بمانند

نیفتادست این راه مجازیست

در آن اندیشهٔ او رازها هست

بر هر کس اناالحق باز گفتن

نه همچون دیگران در پرده باشد

بود مقصود خود پیوسته حاصل

بود اینجا نباشد دوست و ساده

که منصور از برابر داد آواز

ترا دانم حقیقت آدم کل

درآی و بهتر از آنم بیندیش

چو نوشی این زمان بی عین پیش آی

ایا شیخ جهان راز نهانت

که در عین ازل ذات تو بودم

ترا زین گفت اکنون باز دارم

ز بهر دیدنت بودیم مشتاق

نظر کن بایزیدم اندر اینجا

بسیرت یافته دیدارمولی

حقیقت آمد اینجا رهبر اینجا

ورا میدار قطب ذات معذور

کتاب هجر بر او چون بخواند

خبردارد هم از انجام و آغاز

اگرچه شیخ و پیر بایزید است

شنفتم قصهٔ آن لیل و دریا

نمودستم بسی در بحر و در بر

بیا ای دلبر و ای یار زیبا

ز دید خویش در اسرار بودیم

دگر چندی چنین بشنیدهٔ باز

دگر امروز ما را باز دیدی

هر آنچه گم کنی دیگر مجو تو

هر آنجائی که گوئی وصل جانان

که داری اندر انیجا چشم در کوی

ولیکن شاه در میدان ندیدی

از آنی چشم در کویش نهاده

وگرنه قصهٔ هرزه چه رانی

بماندستی کنون مانند زن باز

تو آن قطبی از آن شیخ کبیری

در اینجاگه نمودستم من آنراست

سخنها با جنید و شاه میدان

ابا او از حقیقت راست گفتی

مرا دیوانه میخوانید و در صرع

ز ذات من نباشد او خبردار

ستادستند و درعین بقائیم

حجابی رفته اینجا گاه از پیش

تمامت اهل دل در من نظاره

ستاده مرغ دام ما و قید است

که هستند صاحب تفسیر و برهان

دل وجان سوی مااینجا نهاده

سخن میراند از عین طبیعت

که گفت ار نیز با تو نکته هشیار

حقیقت انبیا و اولیایم

نباشم یک دلی باشم پریشان

حقیقت حق بود چون جمله اوئیم

رضای ذات خود میجوید اینجا

اگرچه جملگی کرده سجودش

برش یکسانست اینجا نیک و بد را

حقیقت نوش خواهد کرد مرنیش

ز عشق خویش این لحظه است بردار

که پیدا است او ز هر صنع و صنایع

کنون در ذات با امروز پیدا

کند اینجا بگفتاری جفا او

کجامنصور کل دیوانه باشد

نمود عشق ما دیوانه خواند

بجز او مینداند نیز هر کس

حقیقت رهنمای نیک یا بد

محمد را زجان و دل شناسند

که با او گویندو با او بخوانند

حقیقت رهنمون ماست اینجا

ازو پیدا خدای آفرینش

همی گوید دمادم سر مطلق

نهادم عاقبت بر سر از این تاج

یقین با انبیا و اولیایم

حقیقت در درونم او خدایست

فکندم در نهاد جملگی طاق

ز عشق او چنین در کار مانده

چو خورشید است کل نور علی نور

کنون بنمود کل عین عیانم

سپردم بیشکی راه شریعت

از آن گوی اناالحق بین که بردم

که نی چون دیگری پی بردهام من

اگرچه هست منزل ناپدیدم

چو جان دیدم چه خواهم کرد بادل

مرا سیمرغ قدرت جمله صید است

ز حق دانم همه اسرار و پیشه

ز سرّ من رآنی مطلق آمد

از این معنی به کل صاحب قرانست

که دعوت خواست کرد آن سرافراز

از آن مخفی نمود اینجا حقیقت

حقیقت راه شرع اینجا بیان کرد

حقیقت مر علی را شاه بنمود

محمد در میانه بی نظیر است

حقیقت در پس پرده است اینجا

بیابد یک زمان عین الیقینم

تمامت انبیا بادید آدم

کنم او را در این اعیان نمودار

چو گنجشکی بدست بازمانده است

بدین شکرانه گردانم خبردار

که حق بیند ز ذرّاتم حقیقت

نمیداند ورا با تست پیدا

بجان خویشتن منت نهد او

سخن بیمغز اینجا گفت از پوست