که من مغزم همه شبلی توئی پوست

که از بهر خود اینجا بت پرستی

که از تقلید داری نص قرآن

کجاگنجد یقین توحید و تقلید

کجا دانی تو باطن راز ظاهر

بگفتستم اناالحق با همه باز

نه چون تو در گمان عین الیقینم

بماندستی و بینی نیک یا بد

منم با حق تو با خود بت پرستی

اناالحق هست در شرح و بیانم

که صاحب درد و صاحب دیدهام من

بدان اسرار سرّ من رآنی

کز آن بگشایدت شبلی یقین در

اناالحق از رآنی بازگفتم

بگفتم لو کشف در این یقین باز

نه مانند تو من سرگشتهام مات

چو حیدر هر دم آخر نی زنم من

حقیقت پایدارم من در اینجا

که در میدان فتاده همچو گوئی

برآید عاشقانه بر سر دار

میان خاک و خون آغشته گردد

بگوید در اناالحق راز مطلق

یقین حق یابد و کل حق بگوید

یکی گوید یکی بیند ز بینش

اناالحق با همه کس بازگوید

بجان اندر ره جانان نماند

اناالحق گوید و راز نهان او

نه بیند هیچ چیزی جز رخ شاه

کشد چون من بکلی عین ذل او

بیابد در درون انجام و آغاز

در اینجا روی جانان باز دیدی

رسیده در مکان قرب و عزت

همه ذرات از خود رهنمونم

بنور من شده هر چیز پیدا

که خواهم بود تابان تا بجاوید

شده خورشید را در عین قلزم

بنورم جمله ذره در نظاره

همه کوکب در او حیران نموده

میان عاشقانم سرکش یار

جهان از روح خود آباد کرده

نموده صنعها در هفت گلشن

ابا او راز دایم گفته سرباز

مرکب کرده در انبوه معنی

نموده هر نفس صد شور و غوغا

تمامت سالکان را رهبر عشق

همه از من بکل شد ناپدیدار

به هر کسوت که هستم رخ نمودم

کجا دانی تو ای شبلی نگهدار

ستاده این زمان در پایداری

اگر از وصل آیی من که باشم

درون جان منصورم مؤید

حقیقت پرده همچون من برانداز

که دانای خود و سرنهانی

کنم خود را در اینجا با شریعت

ز عشق رویم آیی بر سر دار

چه از سر کمالت راز دیدم

نهاده سر ز کفر و کیش دیده

مرا چندین هزاران شورو غوغاست

یکی بد در کمال خود رسیدم

یکیام در یکی برجمله پیدا

منم من در منم اینجا بیان است

از آن مانده از انجامت خبر نیست

یکی بینی یکی داری نظر تو

چو من بردار یابی وصل جانان

یکی اندر یکی دلدار بینی

که دانستم که مردم در طبیعت

بیانی کن چو من گر قرب دانی

اناالحق همچو من کل بازگوئی

من اویم بشنو ای شیخ از من این راز

منم در ذات خود در جمله گویا

بود صورت در اینجاگه نشانم

منم بیشک ترا مر صورت اینجا

که بردار است یار آید پدیدار

منم این جمله میدانی که من اوست

نمودستم ازو راه شریعت

کنم اینجایگه خود پاره پاره

از آن در عشق دارم راست کردم

هر آنکو جان ببازد مرد آنست

که دیدم در ازل من کار خود راست

چرا اینجا تو اندر پایداری

گشادم بر تمامت فتح بابت

چو من هر لحظه این پاسخ نماید

نماید بر تو اینجا راز پنهان

که سیّد گفت آن را من رآنی

از آن دم خود بخود پاسخ نمودش

ورا پیدا شد و گفت این سخن راست

که او پیوسته در کون و مکان بود

درون جان او معبود پیدا

ز ذات خود همیشه بیشکی دید

علی را هم ز ذات خود خبر کرد

محمد گفت دیگر من رآنی

که ایشان بیشکی ممتاز بودند

که ایشان راز دیدند اندر اینجا

تو نیز اینجا چو ایشان این خبر دار

که تا باشی چو من در عشق ممتاز

که وصلش همچو من گر باز جوئی

چو دیدی دید از آن اسرار جو تو

بگوئی راز او در عشق پنهان

دراندازی در آخر مر طبیعت

ابا ما یار ما در پای دار است

ابا ما شد حقیقت فرد اینجا

ابا ما شد در اینجاگه نمودار

در اینجا میزند با ما اناالحق

بخواهد سوخت با ما در نظاره

فنا را در بقایم باز بیند

نخواهد سوخت منصورت در اینجا

حقیقت قرص خور نور علی نور

همی خواهم شدن من در میانه

چه باد و آتش و چه آب با خاک

وجود خویشتن بهر فنا نیز

چنین خواهد بدن اسرار روشن

از آن روشن همیگویم شتابان

برون خواهم شدن ازپنج و از چار

شو هر ذرهٔ را رهنمونم

یقین صبر و سکون جمله باشم

بگویم راز خود با هر کسی باز

کجا خواهی تو آخر جان جان هم

از آنم بر سر این راز واصل

که برداریم برخوردار از جانان

که دم اینجا زدم از قرب آن دم

نمودم در حقیقت نیک و بد باز

فرو پیچم دو عالم را بیکدم

در آخر اولم بینم که بودم

دو عالم در یکی بینم بظاهر

صفات خویش را در پیش دیدم

که ظاهر بودم اینجا گه طبیعت

درو بیشک حقیقت جانجان بود

اناالحق زد برآمد بر سر دار

مرا بین راز پنهانم تو بشناس

که پنهانست پیدا بود بودم

از آن صورت نشان دارد در اعیان

درو جانم حقیقت لامکانست

ولی جان در حضور نور ذاتست

یقین صورت حضورش در معانی

اناالحق میزنم در جمله ذرات

یقین صورت پدید از وصل اول

از آن جانم زند هر دم اناالحق

از انوار ویست این گفتگویم

یکی را بین تو از هر سوی دلدار

چو واصل شد یکی دید است جانان

یکی پیدا و پنهان را در اینجا

چو صورت یار دیدش اندکی بود

نهادم اسم او را مر طبیعت

درون او دل آگه نهادم

بجان بنگر اگر دلدار خواهی

دل و جان هر دو در عین عدم زن

یکی در نیستی هان یاب در دور

که اندر نیستی کلی به بینی

هم از وی باز گوئی پاسخ یار

که ازلا شد دلم بینا در اینجا

تولا شو تا عیان الّا بدانی

برافکن صورت هر دو جهان شو

که تا در لا همه بینی یکی باز

صفات لابهم بنگر سراسر

قدم در لازنی یکتا بیابی

از آنی از کمال وصل او دور

نیابی هیچ وصل جاودانه

که جز او نیست هان بنگر تو دلدار

حقیقت وصل جانبازیست میدان

ترا اینجا بباید سوخت آن پوست

تو بیمغزی بمانده پوست داری

که مغز جان جان یابی تو روشن

رخ جانان بیابد شد سرافراز

ترا این سر کل بازی پدیداست

چو ما یابی در اینجا سرفرازی

که اینجا گه نه اندر خورد یار است

یکی بین در حقیقت نیک یا بد

درین صورت حقیقت دیدهٔ اوست

ز ذات خود عیانی را بپرداخت

صور پیدا از آن دم ناپدید است

دو عالم بر تو گردد ناپدیدار

تو جانان گردی و بیجان نمائی

که راز خویشتن هم خویش داند

پیامم جز دل آگه نیاید

یکی بیند چو من سرباز اینجا

که هر دو کردهاند راه حقیقت

نه در صورت اگرچه زو پدیدار

ز دید خویش برخوردار باشد

هم او بگشاید اینجا گه درخویش

رخ اینجا چون نمودم را نموداست

کنون آویخته بر روی دارم

که بشناسندم این خلق زمانه

نمایم جمله را شهباز جمله

منم سروقد هر شور وغوغا

نمایم فاش بیشک جان جان من

مرا این شیوه میزیبد دگر بس

که در میدان خدمت همچو گویم

منم در عشق دلجوی حقیقت

که این شیوه حقیقت شیوهٔ اوست

که دیدستم یقین انجام وآغاز

که دیدستم حقیقت راز مطلق

نمودم روی او با رند و اوباش

منم در جمله پیدا و یگانه

نظر کن در زمانه بود بودم

دم من در جهان این دم نماید

نماید جاودان در نیک و بد باز

یقین در هر دو عالم وصل دیدی

تو واصل گردی اندر کل ذرات

شوی و بازگوئی سر مطلق

بنوعی دیگر است از من رآنی

ترا این هر دو عالم یک نماید

طلب کن این معانی را ز رهبر

توهم رهبر شناس و هم خدا را

وگرنه در زمانه غافلی تو

که تا هر ساعتی یابی کمالی

وجودخویشتن از وصل دریافت