که هو آمد یقین ذات شریعت

عیان جمله در ذرات آمد

که بگشادی مرا بیشک در اینجا

حقیقت بیشکی دو جهان نبودی

معاینه نگر جانان ز قرآن

چو قرآن یافت دیدار شریعت

که در قرآن یقین عین عیانست

ز قرآن یاب فتح الباب اینجا

که اسرارت کند اینجای ظاهر

مر او را راه از این منزل بدر نیست

چو ذات کل یقین طاق است قرآن

که قرآن بیشکی عین الیقین است

که قرآن کرد جان را واصل اینجا

بجز قرآن دگر چیزی نیندیش

که قرآن کرد جان را واصل اینجا

که وصل خویشتن یکتا بیابی

چو منصور از حقیقت گوی بردی

حقیقت خیربین بگذر ز اشرار

از آن منصور در وی ره بدید است

از آن منصور در وی بیحجابست

حقیقت سر جانان باز داند

ز قرآن دیدن مولی است ما را

بود زانم در این عالم سرافراز

ز قرآنم شده جانان پدیدار

دم از قرآن زدم اندر شریعت

حقیقت راز تو گفتم ز قرآن

حقیقت قل هوالله است آن شاه

نمود شرع کرد آن شاه دانا

اگر او یافتی در کل رسیدی

بقول شرع این شاه جهاندار

که احمد بیشکی ذاتست و نور است

ز قرآن کرد و آمد پیش بین او

از آن آمد ازین اعیان سرافراز

همه مقصود بد در کوی دنیا

یقین منصور او را رهنمایست

ازو گشتیم منصور و مؤید

ز اسرار توام اینجا خبردار

توئی در آفرینش نور بینش

که کردستیم بردار طریقت

دل وجانم ز ذاتم پیش بین شد

بجان و دل شدم ذاتت خریدار

دم تو میزنم ظاهر درین دم

یقین اسرار تست اینجای روشن

حقیقت باطن و ظاهر همه تو

هزاران به ز من در کوی خیل است

کسانی کاندرین دار فنایند

رسیده در نمود حضرت تو

که هم ذاتی و دیدار خدائی

زنی از من برانی در یقین دم

که اینجا دیده و دیدار بینی

تو خود بودی یقین خود را بدانی

در معنی بصورت برگشودی

حقیقت شاه بیچون و چرائی

نمائی جمله ذرات منصور

کنی مقصود او در عشق حاصل

که در میدان تو مانند گویند

شدم گردان ز دستم هایهوئی

درین اسرار تو حیران شدستم

که میبینم وجود خویش بردار

مرا اینجا تو صاحب راز کردی

بتو مینازم اینجا ای سرافراز

که از دید توام ای شاه آگاه

که میبینم ترا از جمله ظاهر

که میبینم ترا من سرّ اسرار

ترا جان در حقیقت ذات یکتا

همه ذرات و تو هستی یقین خور

که هستم جان و دل خاک رهت هان

حقیقت در یکی زانم هویدا

زیان من همه سود توآمد

فدای خاکپای تست ای طاق

جهان نزد تو جانان جز خسی نیست

در آن منزل سرای هفت گردون

یقین خورشید از آن دارد زبانه

برتیرت سپرانداخت اینجا

سپهسالار دینی و شریعت

چه تحت و فوق چه افلاک و اختر

حقیقت یافته درخویش اسرار

جهان تابنده گلشن شد ای دوست

تو خواهی بود هم شاه قیامت

که خواهی این گدایان را ز شاهست

از آن در حضرتت منصور آمد

توئی در ذات آدم شاه و سرور

حجاب جمله شان بردار از پیش

رسیده یافته عین کمالت

مکن محروم این درویش جانا

بجز تو راه پیش و پس ندارم

حقیقت درد را کردم دوایم

از آن از هر دو عالم بینیازی

ترا میبینم ای دیدار خوبان

که ازتو یافتم عین وصالت

که مثل تو دگر عالم ندیده

که درجانی و جان از تست کل طاق

درون جان تو گفتی من رآنی

توداری فرد دیدار الهی

مرا در جان ودل آرایشی کن

مرا اینجایگه ضایع بمگذار

ز سرّ تست اینجا آرمیده

ز نورت شمع جانم برفروزم

نباشد حکم ما ای دوست هر ذل

ز سر تا پای او نور حقیقت

تو میگوئی درونش سرّ اسرار

از آن عشاق اینجا رهنمونم

که درجان میزنی جانا انالحق

که میگوید اناالحق ذات اعیان

تمامت گم شده در نور ذاتت

همه فعلاندو تواندر صفت ذات

ترا در دیده خود او باز دیده

که خود نعت و ثنای خویش خوانی

که خود وصف خودی ای سرور کل

دلم جز تو دو دست از دیگران شست

ز خود گفته یقین از خود شنیده

که بیچون آمدی در وی تو ظاهر

که از تو این ز جان دستور دارد

شدم ای جان و دل من در جهان طاق

که تا آخر تو بخشیدیم توفیق

مرا در شرع خود کردی تو یکتا

از آنم کردی اینجا پیش بین من

از آنم کردهٔ اینجا درم باز

چو جان درجملگی صورت عیان شد

منم امروز جانا در ره تو

توی محبوب رازت با که گویم

از آن دارم چنین تمکینم ای دوست

که ازحال منی اینجای آگاه

حقیقت درد ودیده ناظری باز

توی پیدائی و پنهان منصور

قیامت با یک انگشتت برابر

که میگویم هوالله سرّ اسرار

ز پیدائیت جان زان میفشانم

تو ای نطقم که هر دم بازگوئی

ابا شیخ کبیرت صاحب اسرار

حقیقت در ره تو ناتمامند

که ایشانند اینجا گاه یارم

مرایشان را درآنجا بخش توفیق

ز شوق نام تو امروز مستند

مر او را بخش اینجاگه خبردار

نمود خویش بنمائی زوالش

بجز وصل تو اینجاگه چه جویم

ملک با آدمی درجنب خیل است

که مدح تو حقیقت پادشه گفت

حقیقت هستم ازوصلت خبردار

فنا خواهم شد اندر بود بودت

نباشم هیچ جز اندر خیالت

ولیکن کل نما عین الیقینم

یقین از جانم اینجا آگه تو

حقیقت رحمة للعالمینی

به هر کسوت نموده عین اسم است

که میبینم به هر چیزی لقایت

مرا دیدار تو آخر نموده است

اگرچه مینیاید اینت لایق