که در دین همچو گِل تر دامنی بود

پدید آمد میان راه چاهی

زبانش از تشنگی بیرون فتاده

ز موزه دلو و از چادر رسن کرد

گرامی کرد در هر دو سرایش

بهشت عدن گشته جایگاهش

جزا بودش ز حق چندین ثوابی

ثوابش برنتابد هر دو عالم

ثوابش از دو گیتی بیش باشد

چو آدم سخت نیکو خاک گردی

کَی از رحمت بوَد بَر جاودانت