حکیمی گفت ای شاه همایون

چرا می کردی آن چندان تنّعم

که دایم جز دریغا نیست کارم

امید از خویشتن کلّی بریدم

که تا بودم زیان خویش بودم

همه عمرم بسر شد ور بتر بود

جوانی برد و پیری در عوض داد

نخواهم من که من باشم زمانی

ازان کم زندگی موئی نماندست

بجز فانی شدن روئی ندیدم

که گاهم وعده و گاهی وعیدست

همه خون گشت ودیگر می ندانم

زهی این آتش و این خون که دلراست

ولی تا چون برآیم، بیمِ اینست

چو بر هیچم نه دل بر هیچ دارم؟

کِه خواهد از پی عمری دگر شد؟

ز حیرت پای جانم در وَحَل ماند

هم از تعطیل در تشبیه مانده

میان کفر و ایمان مانده ام من

ستون کردم بزیر روی دستم

ننزدیک دلم بنشین زمانی

که گوئی بر دلی صد کوه دارم

که بر دل درد می بارد چو باران

به پایان بُردم و من بر سر کار

نَفَس با کام بُردم گنگ گشتم

کرا گویم، خلایق جمله خفته

زبان معرفت گنگست جاوید

چو مشتی خاک زیر خاک خفتم

چه سازم من بسوزم گر نگویم

ز سوز من نمی ترسید آخر؟

مدار آخر دریغ ازمن دعائی

مرا صد نور ازان درخاک آید

وگر گه گه رسد پیوست نرسد

سحرگاهان بسازد با دعائی

دعای خویش می خواهم باخلاص

که کار بی غرض جز از خدا نیست

تو گر مردی فراموشم مگردان

همه ساز تودایم سینه سوزیست

ترا نوحه گری باشد سزاوار

که نوحه بشنوی بازیچه دانی

که نوحه کار کار افتادگانست

تو آن سرگشتهٔ افتاده کاری

ازین جستن نه اِستی یک زمان باز

چه می جوئی تو با چندین طلب تو