فروتر پایهٔ شعر فریدست

نگوید آنچه ما گفتیم هرگز

که کس را نیست آنجا هیچ راهی

چو صبح از دم ید بَیضا نمودم

جهان چون باغ جنّت پرنگارست

شوند از باغهای من دلفروز

نَفَس چون صبح از دل صاف می زد

بمردی چون بدین نگریستی او

نماند صبح را یک ذرّه مقدار

هزاران چشمه بر ساحل فتادست

پدید آورد هر دم چشمه ساری

که بدل خویش گیتی درفکندست

ز تیغ خویش هرگز سر نبردی

ولی روشن بوَد این شعر جاوید

بلحن عشق می خوانند هر روز

اگر در خلد برخوانی چه باکست

الهی نامه نام این نهادم

الهی نامهٔ عطار خوانند

کالهی نامه از فیض الهیست

ز غیبم هر نفس خوانی فرستد

چرادر بند هر بیچاره باشم

نخواهد خوردنی گرم کرده

ز عالم مردی حَمزَه مرا بس

مرا با حمزه و وحشی چه کارست

بدنیا در یکی خانه تمامم

کبودی سما و ارضِ دنیا

وگر در بایدم چیزی سپندست

توانم کرد دائم هرچه خواهم