به تیزی با سپه میراند تازی

ببسته رقعهٔ را بر عصائی

وزان فریادرس فریاد می خواست

نکردش التفات و رفت حالی

که بود افتاده درچاهی بگرداب

برای او عصا کردی نگونسار

برآی از قعرِ این گرداب و این چاه

وزان چاه بلا آسان برستی

وزان خواب شبانگه تنگ دل سخت

که می آمد برای داد از دور

چو ابر از گریه چشمش نم گرفته

به پیش خویشتن بنشاند او را

نهنگی مرگ جانم در ربودی

خلاصی داد از گرداب و چاهم

که گردید از خدا جاوید پیروز

که دست آویزتان اینست پیوست

گرفتند آن عصا در دست محکم

برای آن عصا خلق جهانی

گرفته آن عصار در دست آنگاه

بسی بازار از وی تیز کرده

که در دین چون عصای موسوی کرد

تو بس بی قوتی و خلق چندین

چه خواهی کرد چندین پشت واره

تو نتوانی کشیدن این همه بار

کسی کو برکشد محمود از چاه

که ازتو این سخن نتوان شنیدن

ز مشتی پشه کی گردد بخیلی

همه یاری ده شاه زمانند

ز مجهولی چنین مشهور بودن

زهر شومی زیانی نیز خوردن

اَنَا خَیری زهر دونی ولا خَیر

ازان پروای ریش خویش داری

بسی زان به اگر زنّار بندی

الف لام چلیپایست زنّار

که بر تابوت پیچندت بناگاه

سر تابوت را دستار زیباست

که آخر در کفن پیچند زودت

سزای تو دهد مقراض آتش

که آن تا واپسین دم همدم تست

چرا همچون کفن در خود نه پیچی