ایازش پای می مالید تا روز

که می مالید و می بوسید پایش

ترا زین پای بوسیدن چه مقصود

دگر اعضا رها کردی بافسوس

چرا مَنلت بپای سرنگونست

که خلقی را ز روی تو نصیبست

نمی یابد بپای تو کسی راه

بسی نزدیکتر این بایدم خاص

که قهر حق طلب کرد از همه چیز

ولی او بود قهرش را طلب گار

بمردی بر بسی کس غالب آمد

کمر بست او و حالی با قدم شد

چو زان درگاه بود او را نکو بود

بسی خلق جهان را راه زن شد

کجا با خلق این قوّت نمودی

بجان بگزید و عمر جاودان خواست

بدان نازش بود عمر درازش

که اوشد طوق لعنت را خریدار

اگرچه دیگران را مرگ آمد