عطار( بخش هفتم )
123
المقالة السّابعة
پسر گفتش که این کاری بلندست
که داند تا علو عشق چندست
بقدر مایه برتر می توان شد
بیک یک پایه بر سر می توان شد
چنان اَوجی که دارد عشق جان سوز
کس آنجا کی رسد آخر بیک روز
بدان شاخی که نرسد دستم آنجا
چرا دعوی بود پیوستم آنجا
خیال سحر نتوانم ز سر برد
مرا این کار می باید بسر برد
چو این می خواهدم دل چون کنم من
وگر خالی شود دل خون کنم من