مگر پرسید آن درویش حالی

که از چیست این همه کارت شب و روز

که چون کارم یکی دیگر نمی کرد

چو کار من مرا بایست کردن

چو رزق من مرا افتاد ز آغاز

چو مرگ من مرا افتاد ناکام

چو در مردم وفائی می ندیدم

جزین چیزی که می پنداشتم من

نمی دانم که تو با خود بس آئی

سه پهلوست آرزوهای من و تو

چو کعبه یک جهت شو گر زمائی

ترا نه بهر بازی آفریدند

مده از دست عمر خویش زنهار

نمی دانی که هر شب صبح بشتافت

ازان ترسم که چون بیدارگردی

همه کار تو بازی می نماید

نمازی کان بغفلت کردهٔ تو