که عقلش بیش و عمرش اندکی بود

ازان بر هر کسی تفضیل بودش

ز جمله علم تنجیم آمدش خوش

ز حسن دخترش آنجا نشان بود

که آسان بر پری عاشق توان شد

که در تنجیم و در طب بود مشهور

نبودی هرگزش در خانه دمساز

نداند علم او او داند و بس

مرا بر پیش آن پیر دلفروز

شه پریان و آنگه دختر او

بود کانجا به بینم چهرهٔدوست

نمیرم همچو دنیادار مردار

بدو هستند خلق آرزومند

چو تو بود آرزوی وی بسی را

ز علم و حکمت وی گردد آگاه

که من خود حیلت این کار دانم

پسر کردش ز مکر خویش آگاه

ز دل کینه برون کن مهربان شو

ندارم نعمتی هستم مقل حال

چنینن بار گران بر گیر از من

کند چونانکه فرمائیش کاری

بیندازد بحرمت جامهٔ خواب

سر صد خدمتت پیوسته دارد

مگردان ناامیدم از همه حال

وجودش با عدم یکسان نماید

که تا آخر حکیمش در پذیرفت

که بشناسد که تا هست او کر و لال

چو کودک خورد حالی تن فرو داد

بجست از جای آن کودک بایستاد

که مست خواب خواهد کرد جانش

بکار خویشتن استاد می گشت

کزان دارو نگیرد بو که خوابش

هم آنجا خواب کرد آن کودک آغاز

نه خود را مست و نه آشفته می کرد

فرو بردش درفشی سخت در پای

بزاری همچو گنگان کرد فریاد

نشان دادی ز گنگی زبانش

که ای کودک نگوئی تا چه افتاد

برفت از زیرکی کاری صوابش

یقینش شد که هم کرّست و هم لال

دران خانه بدین تدبیر بنشست

کتابش می گرفتی سر بسر یاد

بسی گفتی زهر علم او شنیدی

نوشتی چون شدی در خانه تنها

که از استاد خود آزاد شد او

که استادش نهفتی زیر پرده

نه چشم کس بر آنجا اوفتادی

که آن چیزی که می جویم من آنجاست

که داد صبر می بایست دادن

کسی آمد بر استاد مشهور

کزان شه زاده از پای اوفتادست

بعلم آن کسی را نیست راهی

وگرنه زار خواهد مرد امروز

چو استادش روانه گشت در راه

که تا خود را بدان منظر درافکند

به بالائی بلند آن کودک استاد

ورم بود و درو یک جانور داشت

چو خرچنگی درو جنبندهٔ یافت

یکی آلت حکیم آورد در حال

مگر گردد بآهن دور کرده

فرو می برد او چنگل بسر بیش

فغان می کرد از درد چکاده

بآخر صبر او زان کار برسید

بآهن می کنی این بند محکم

همه چنگل برآرد از دماغش

ز غصّه جان بدان عالم فرستاد

باعزازش بجای او نشاندند

ز اخلاطی که باید مرهمی ساخت

نهادش نام سر پاتک بهندی

بدو بخشید جای و رخت استاد

در آنجا دید وصف روی معشوق

همه برخواند وشد استاد اقلیم

نبودش صبر یک ساعت شب و روز

نشست وشد ز هر سو خط روانش

پدید آمد پری زاد دلفروز

چه گویم زانکه وصف او محالست

درون سینهٔ خود جای او دید

چگونه جا گرفتی جانم ای ماه

که با تو بوده ام من ز اولین روز

چرا بینا نگردانی خرد را

ز بیرون و درون همدم تو باشی

که مارست و سگست و خوک آن شوم

بدین خوبی بنفس کس نمانی

بتر از خوک و سگ صد باره باشم

مبادا هیچکس را این مظنّه

خطاب اِرجعِیم آید ز درگاه

اگر گردم پی شیطان روانه

مگر شیطان من گردد مسلمان

همه کاری بسامان گردد اینجا

که تا شد جان او بر نفس غالب

بسا رنجا که او بیند درین راه

همه در تست و تودر کار سستی

تو باشی جمله و هم خانه باشی

که تو جویندهٔ خویشی درین راه

مشو بیرون ز صحرا با وطن آی

که معشوق اندرون جان پاکست