جهان صدق شیخ گورگانی

یکی گربه بدی در خانقاهش

مگر در دست و در پای از ادیمش

که تا چون می رود هر لحظه از جای

زمانی در کنار شیخ رفتی

چو بودی ساعتی در دادی آواز

بدست خود ببستی دستوانش

بمطبخ بود مأواگه گرفته

نبُردی هیچ چیز از پخته و خام

امین خانقاه و سفره بودی

مگر یک روز در مطبخ شبانگاه

به آخر خادم او را چون طلب کرد

بیامد گربه پیش شیخ دیگر

طلب کردش ز خادم شیخ آنگاه

بخواند آن گربه را شیخ وفادار

مگر آن گربه بود آبستن آنگاه

به پیش شیخشان بنهاد برخاک

ز خشم خادم آنجا رفت و بنشست

چو شیخ آن دید از خادم برآشفت

که گربه معذور بودست

ازو این که ترک ادب بود

کسی را در ضرورة گر مقامست

برای بچّه کم از عنکبوتی

ز گربه آنچه کرد او نه غریبست

ترا تا بچّهٔ ظاهر نگردد

بخادم گفت شیخ کار دیده

ز چشم تو باستادست بر شاخ

همی خادم ز سر دستار بنهاد

نه استغفار او را هیچ اثر بود

به آخر شیخ شد حرفی برو خواند

فرود آمد ز بالا گربه ناگاه

خروشی از میان جمع برخاست

همه از گربهٔ هم رنگ گشتند

اگر صد عالمت پیوند باشد

کسی کو فارغ از فرزند آمد