شُعَیب از شوقِ حق ده سال بگریست

خدا بیناش کرد از بعدِ آن باز

دگر ره تیره شد دو چشمِ گریانش

دگر ره سالِ دیگر زار بگریست

چو نابینا شد و گریان بیفتاد

که گر از بیمِ دوزخ خون فشانی

وگر بهر بهشتی زار گریان

شعیب آنگه زبان بگشاد حالی

من از شوق تو می گریم چنین زار

نه یکدم از بهشتم یاد آید

مرا قرب تو باید جاودانی

خطاب آمد ز اوج آشنائی

کنون خوش می گری و می گری زار

پس آنگه گفت ای دانندهٔ راز

که تا وقتی که آن دیدار نبوَد

عزیزا چون نه این دیدار داری

که چندانی که در دل رشک بیشست