چنین گفتست عبّاسه که دینی

چو زین مردار شیران سیر خوردند

پلنگان چون بخوردند و رمیدند

چو اندک چیز از وی بر سر آمد

بخوردند آن کلاغان آن قدر نیز

جُعَل نیز آمد و آن رَوث و آن خون

چو ماند استخوانی بی کبابی

ازو اندک قدر چربی برآید

چو آن موران خورند آن چربی آنگاه

چنین گفت او که شاهانند شیران

سگ و گرگند اعونانِ ایشان

جُعَل آن عامل مالست در کار

عزیزا می ندانم تو چه نامی

همه دنیا چو مرداریست ای دوست

کسی کو از پی مردار باشد