بگورستان گذر می کرد یک روز

دل از زاریِ آن آمد بجوشش

بیک دم زنده کردش چون خیالی

سلامش گفت و ساکن شد زمانی

چه وقتی مُردی و کَی زیستی تو

منم حیّانِ بن معبد چنین زار

که تا من مرده ام افتاده در خاک

ندیدم خویش را یک دم امانی

چرا کردند چندینی عذابت

برای دانگی مال یتیمست

که از دانگی تو چندین رنج بردی؟

که چندین سال چندین رنج بردم

که تا خوش خفت و شد با زیر خاکش

ندانم کانچه می بینم چه دینست

هزار و هشتصد سالت عذابست

چگویم خود عذابت بر دوامست

غم خود خور چو غم خواری نداری

حساب خصم از گردن بینداز

بسی بینی عذاب از خصم بی باک

بجز عمرت کم و زر بیش کردن

بغفلت عمر زرّین می فروشی

که خواهی گشت ناگه همچو سیماب

که از وی بیشتر مردم هلاکست

بخیل از سنگ آن زر سخت تر داشت

ولی یک جَو بمردی کم ده از دست

که یک نان ده ز فرمان ده بسی به

به از نان خوردن از دست بخیلان