بسی بردی بسر با خضر ایّام

که او نو بود و جانش نیز نو بود

نبودی هیچ کاری جز حضورش

بره بر آن جوان را برد با خویش

بدو گفت ای جوان تو در چه کاری

که اکنون قربِ ده سال تمامست

نه از مغزم خبر دارم نه از پوست

بدو گفت ای جوانمرد توانا

من این دانم که اکنون شَست سالست

که یکدم نر نمی خیزد ز پیشم

چگونه در نجاست غیب بینم

دمی از ننگ خود پروای او نیست

روا باشد که یار آید پدیدار

نیاید دولت این کار در بر

وگرنه خون خوری در خاک گردی

چو خورشیدی که تابد بر نجاست

مرو بر جهل، چاه و راه بنگر

میان بحر خاک خشک جوید

که گفتی از دلش زان ننگ جان شد

چنان شد کین چنین سرگشته خون گشت

مزن او را بدین تیغ جگرسوز

نه کار نازنینان جوانست

کمان بر قوّت بازو توان داد

گهی سرمست و گاهی سرفرازی

که تا از خود دهد کلّی خلاصت

می تو آن بوَد نه آبِ انگور

چنانداند که فانی گشت هر هست

تو مستی در فنا سر بر میفراز