کزو مهمل نماندی یک لطیفه

خلایق جمله مایل بر وصالش

همه هندوستان در زیر چین داشت

نثارش نافهٔ مشکین نبودی

که زاغی بود زلف دلستانش

هزاران ثُقبه در دل مانده هر سو

که از تنگی نَفَس بیرون نگنجد

که آید آن غلام از پوست بیرون

قدم چون می زند با شاه در مهر

ز خطّ عهد بیرونست یا نه

باستحقاق جای عشق دارد

به بغداد آمدند از بصره فریاد

که ماراست از امیر بصره فریاد

که دیدیم از کسی یا ما شنیدیم

مشوّش گردی از فریادِ ما تو

که خواهید این غلامم را هم اکنون

کند زین پس شما را دستگیری

که ما را این غلامت گر بود شاه

ز ظلم آن امیر آزاد گردیم

که تا در عهد عشق آید تمام او

درین منصب چه می گوئی تو اکنون

خطی بنویسمت در پهلوانی

دلش آمد ز شوق بصره در جوش

بغایت فارغست از عشقِ آن شاه

ز کار آن نگارش سر بگردید

وز آن حاصل پریشانی برآورد

چه دانستم که معشوقی سقط بود؟

بعامل نامهٔ بنوشت حالی

خطی آرد بنام خود بر آنجا

همه بصره بیارائی بیکبار

برو ریزید و برگیریدش از راه

که می گویند واسپش می دوانید

سزای او بتر زین صد هزارست

برای قربِ خویشت آوریدست

که باشی یک نَفَس چیزی دگر را

که صاعی خفیه در بارت نهادست

که می گوید خداوند جهانت

باستقبالت آیم من دونده

چرا می پائی ای آشفته آخر

که بر بانگ درائی می رود راه