بَلُقیا رفت و با او بود عفّان

بدانجا راه جُستن سخت کاری

زبان بگشاد با عفّان بگفتار

اگر جمع آری و مالی تو بر پای

که مرد تیز تگ بر روی صحرا

به پای آن آب مالیدند آنگاه

که از شَستی بقوّة تیرِ پرتاب

بکام دل رسیدند آن دو شیدا

بهیبت تیغِ کوه او سرانداز

ولی آنجا نه یار غار بودند

جوانی خفته بر وی نیک بختی

که نقدش بیشتر از مشتری بود

شده حلقه، نه سر پیدا نه پائی

دمی بدمید و آتش بارگشت او

که پیدا گشت دردی ناشکیبش

مخور زنهار بر جانت، بیندیش

چو مُردی چه کنی ملک ای مُسلمان

به پیش تخت سلطان جهان شد

شد آن ثعبان چو انگشتی سیه رنگ

تفکر کرد تا زان سر شد آگاه

که گر می بایدت ملک سلیمان

که زیر سایه دارد قرص خورشید

به نیروی قناعت می فرو داشت