پدر گفتش چرا ملکت بکارست

چنین ملکی چنان بِه، هم تو دانی،

وگر در ملک ظلمی کرده باشی

جهان چون حسرت آبادیست جمله

مشو غِرّه بملک باد و خاکی

کرا آن زندگی با برگ باشد

جهان پُر نوش داروی الهی

اگرچه روستم را دل بپژمرد

طلب کن ای پسر ملکی دگر را

جهان را پادشاهانی که بودند

بملک اندر نبودی پشتشان گرم

همه در زیرِ چرم آرام کرده

ز ملکی چون نمی گیری کناره

چو شاهی از درفش لختِ چرمست

مرا ملکی که اصلش چرم باشد

چو سِرّ کارها معلوم گردد

در آن موضع که عقل آنجاست مدهوش

چو ملک این جهانی بس جَهانست

زهی آدم که پیگ عشق دریافت

اگر خواهی که یابی ملکِ جاوید