ز لشکر اوفتاده بود یک سوی

عصائی چون الف قدّی چو دالی

که سوی آسیا می شد پیاده

که در انبان رگست و در تو رگ نیست

به پیش اسبِ من نِه باز رستی

چو بادی شد روان یک رانش از پیش

زبان بگشاد وشه را گفت در حال

نه اِستم با تو من فردا در آن سوز

که در گرد تو می نتوان رسیدن

تو هم در گردِ من نرسی چه سازی

که تا فردا بهم باشیم در راه

عنان بر تافت با او هم عنان شد

چو محمودت دهد توفیق یاری

نکوکاری و تسلیم و رضا این

ز نُه چوگانِ گردون گوی بردی

که هرگز برنخیزی تا قیامت

گدائی از چینن سلطان درآموز