122
(۴) حکایت لقمۀ حلال
رفیقی گفت با من کان فلانی
حلالی می خورد قوت جهانی
که جزیت از جهودان می ستاند
وز آنجا می خورد، به زین که داند
بدو گفتم که من این می ندانم
من آن دانم که من ننگ جهانم
که باید صد جهود بس پریشان
که تا خواهند از من جزیت ایشان
تو گر کم کاستی خویش بینی
بسی از خود سگی را بیش بینی
وجودت با عدم درهم سرشتست
که این یک دوزخ و آن یک بهشتست
اگر یک بیخ ازین دوزخ نماندست
بسی سگ بستهٔ آن کخ بماندست
اگر صد بار روزی غُسل سازی
چو با خویشی نهٔ جز نانمازی