پیمبر در شب معراج ناگاه

ملایک گردِ آن استاده خَیلی

پیمبر گفت ای پاکان بیکبار

ز غیب الغیب چون فرمان بدادند

کز آنگه باز کین گردون خمیدست

وز آنگه باز می گرئیم از آنگاه

چنان دانند و در باری نباشند

ندانند و ز پنداری که دارند

بدین نقدی که تو داری و دانی

اگر بودی غم دینت زمانی

بکن کاری که اینجا مردِ کاری

دریغا سودِ بسیارت زیان شد

دریغا عمرِ خود بر باد دادی

دگر از حق چه خواهی زندگانی

کسی کو قدرِ یک جَو عمر نشناخت

مده بر باد عمرت رایگانی

چنین عمری که گر خواهی زمانی