دل کسری، کشیدش میل در چشم

که گر آنجا کنند این راز معلوم

جفا بیند ز ما چیزی دگر نه

کسی زیشان نشد آگاهِ معنی

چنین کار از پی بوزرجمهرست

بپرسید این معمّا را ازو باز

بدان خواری عزیزش همچو جان خواند

که جز تو کس نیارد کرد پیداش

وزان پس ساعتی آرام خواهم

به یخ بر من نویس این قصّه آنگاه

بدین حیلت بگویم این معمّا

که تا گفت آن معمّا و نکو گفت

بدو گفتا که از من حاجتی خواه

که کورم کردی ومیلم کشیدی

که بس سرگشته ام چشمم دهی باز

تو خود دانی که من این می ندانم

چو نتوانی که چشم من دهی باز

که گر خواهی توانی دادش آن تو

عوض نتوانی آن را داد هرگز

وزین دُرّت گرامی تر چه چیزست

که گر خواهی که بازآری چه سازی

تو هر دم تا بکی با خویش آئی

چرا چون این و آن کور و کبودی

همه چون بُرجِ عقرب کور و لنگی

چگونه ره بری یک ذرّه در خویش

ز خیل پس روان در پیش آئی

ترا بس عمر می باید قضا کرد

چرا بیگانه و مهجور مانی

پدید آید نماند این جدائی