نشسته بود کیخسرو چو جمشید

نگه می کرد سرّ هفت کشور

نماند از نیک و بد چیزی نهانش

طلب بودش که جامِ جم به بیند

اگرچه جملهٔ عالم همی دید

بسی زیر و زبر آمد در آن راز

بآخر گشت نقشی آشکارا

چو ما فانی شدیم از خویشتن پاک

چو فانی گشت از ما جسم و جان هم

تو باشی هرچه بینی ما نباشیم

چو نقش ما به بی نقشی بَدَل شد

همه چیزی بما زان می توان دید

وجود ما اگر یک ذرّه بودی

نه بیند کس ز ما یک ذرّه جاوید

اگر از خویش می جوئی خبر تو

اگرچه لعبتان دیده خردند

ازان یک ذرّه روی خود ندیدند

ازان پیوسته خویش از عز نه بینند

اگر در مرگ خواهی زندگانی

اگر خواهی تو نقش جاودان یافت

کنون گر همچو ما خواهی چو ما شو

حصاری از فنا باید درین کوی

چو کیخسرو ازان راز آگهی یافت

یقینش شد که ملکش جز فنا نیست

چو صحرای خودی را سدِّ خود دید

چو مردان ترک ملک کم بقا گفت

مگر لهراسپ آنجا بود خواندش

بغاری رفت و بُرد آن جام با خویش

کسی کو غرق شد از وی اثر نیست

تو هم در عین گردابی بمانده

که تو با ما یخی بر آفتابی

چو بی کشتی تو در دریا نشستی