168
(۱۳) مناجاة دیوانه با حق تعالی
بصحرا در یکی دیوانه بودی
که چون دیوانگیش اندر ربودی
بسوی آسمان کردی نگاهی
بدرد دل بگفتی یا الهی
ترا گر دوست داری نیست پیشه
ولی من دوستت دارم همیشه
ترا گر چه بوَد چون من بسی دوست
بجز تو من نمی دارم کسی دوست
چگونه گویمت ای عالم افروز
که یک دم دوستی از من درآموز
چنان می زی، که هر دم صد جهان جمع
ز شوق او چو پروانه ست زان شمع
اگرچه نه بعلت می توان یافت
ولیکن هم بدولت می توان یافت
اگر یک ذره دولت کارگر شد
به سوی آفتابت راهبر شد