که ملحد خواهدت کشتن چو شمعی

که تا خود روزگارش چون دهد دست

دلش بگرفت از خانه بیک بار

که ای در راه حق داننده اُستاد

اگر عاقل بُدم دیوانه ماندم

مگر این درد را درمان کنم من

بدان پیغام آرنده چنین گفت

چو تو حق را نه هم رازی نه دستور

نپرسید از تو چون می آفریدت

تو خوش می باش حالی چند پیچی

ترا بی تو برد هم بر کرانه

دلش خوش گشت و بیرون جست از دام

چنان نبود که تو خواهی، چه خواهی