به وادییی که درو گوی راه سر بینی

ز هرچه می دهدت روزگار عمر بهست

ز دولتی به چه نازی که تا که چشم زنی

مساز قبهٔ زرین که تیز شمشیر است

اگر سلوک کنی صد هزار قرن هنوز

چو هر چه هست همه اصل خویش می جویند

چو کل اصل جهان از یک اصل خاسته اند

مکن ز نفس تکبر تو چشم باز گشای

به باد بر زبر خاک گنجه چند کنی

چگونه پای نهی در خزانه ای که درو

نه لحظه ای ز همه خفتگان خبر شنوی

ز بس که خون جگر می فروخورد به زمین

اگر جهان همه از پس کنی نمی دانم

درین مصیبت و سرگشتگی محال بود