ترسا بچهٔ لولی همچون بت روحانی

زنار و بت اندر بر ناقوس ومی اندر کف

چون نیک نگه کردم در چشم و لب و زلفش

بگرفتم زنارش در پای وی افتادم

گر وصل منت باید ای پیر مرقع پوش

با ما تو به دیر آیی محراب دگر گیری

اندر بن دیر ما شرطت بود این هر سه

می خور تو به دیر اندر تا مست شوی بیخود

هر گه که شود روشن بر تو که تویی جمله

عطار ز راه خود برخیز که تا بینی