ماییم ز عالم معالی

در عشق دلی و نیم جانی

بگذشته ز هستی و گرفته

در صفهٔ عاشقان حضرت

پس یافته برترین مقامی

ما را چه مرقع و چه اطلس

ای زاهد کهنه درد نقد است

تا نالهٔ عاشقان نیوشی

آن می که تو می خوری حرام است

ما بر سر آتشیم پیوست

ما بی خوابیم و چون بود خواب

چون خواب کند کسی که او را

عطار برو که دست بردی