دوش سرمست به وقت سحری

تیز کرده سر دندان که مگر

چون ربودم شکری از لب او

جگرم سوخت که از لعل لبش

گاهگاهی شکری می دهدم

زین چنین بوسه چه در کیسه کنم

زان همه تنگ شکر کو راهست

تا خبر یافته ام از شکرش

کارم از دست شد و کار مرا

وقت نامد که شوم جملهٔ عمر

ماه رویا دل عطار بسوخت