که شمع از بی سری یابد کلاه از نور جباری

اگر پیش سر اندازان سزای تن، سری داری

درین سر باختن این سر بدان گر مرد اسراری

که مویی نیست تدبیرت مگر از خویش بیزاری

شود هر دو جهان از شرم چون یک ذره متواری

که در پیش چنین کاری کمر بندی به عیاری

چو گل زانجا برند آنجا چه خواهی برد جز زاری

مبر جز هیچ آنجا هیچ تا برهی به دشواری

که تو از دنیی جافی بماندی در نگونساری

که در عقباب خواهد بود زان جوجو گرفتاری

ز روح عیسوی بویی به تو نرسید پنداری

تو را زین بار جان دین رفت و دنیا هم به سر باری

چه داری غم چو کردی جمع این دنیای مرداری

چه دنیا دیو مردم خوار و چندین خلق پرواری