جانا دهنی چو پسته داری

صد شور به پسته در فتاده است

قندیم فرست و مرهمی ساز

در هر سر موی زلف شستت

گفتی به درست عهد کردم

در تاز و جهان بگیر کز حسن

یک گل ندهی ز رخ به عطار