تا در تو خیال خاص و عام است

تا هیچ و همه یکی نگردد

تا پاک نگردی از وجودت

چون اصل همه به قطع هیچ است

تو اصل طلب ز فرع بگذر

چون او همه را ندید می گفت

هر مرد که مرد هیچ آمد

تا تو به وجود مانده ای باز

کانجا که وجود دم به دم نیست

شرمت نامد از آن وجودی

بگذر ز وجود و با عدم ساز

می دان به یقین که با عدم خاست

آری چو عدم وجود بخش است

چون فقر عدم برای خاص است

گر تو سر هیچ هیچ داری

وامانده به ذره ای تو کم باز

عطار ز هیچ هیچ دل یافت