ای آفتاب از ورق رویت آیتی

هرگز ندید هیچ کس از مصحف جمال

بر نیت خطت که دلم جای وقف دید

از مشک خط خود جگرم سوختی ولیک

آب حیات در ظلمات ظلالت است

خورشید را که سلطنت سخت روشن است

هر دم ز زلف تو شکنی دیگرم رسد

چون زلف تو به تاب درم تا کیم رسد

زلف توراست از در دربند تا ختن

عطار تا که بود، نبودش به هیچ روی