93
غزل شمارهٔ ۷۴۳
بوی زلفت در جهان افکنده ای
خویشتن را بر کران افکنده ای
از نسیم زلف مشک افشان خویش
غلغلی اندر جهان افکنده ای
وز کمال نور روی خویشتن
آتشی در عقل و جان افکنده ای
وز فروغ لعل روح افزای خویش
شورشی در بحر و کان افکنده ای
روز و شب از بهر عاشق خواندنت
نعره در کون و مکان افکنده ای
می نیایی در میان عاشقان
عاشقان را در گمان افکنده ای
بر امید وصل در صحرای دل
بیدلان را در فغان افکنده ای
مرغ دل را بر امید گنج وصل
اندرین رنج آشیان افکنده ای
روی چون مه زآستین گنج وصل
خون ما بر آستان افکنده ای
هر که را دردی است اندر عشق تو
خویشتن در پیش آن افکنده ای
دام سودای خود اندر حلق دل
کس چه داند کز چه سان افکنده ای
در بلای نیک و بد عطار را
روز و شب در امتحان افکنده ای