سرمست اوفتاده دل از جهان بریده

تا از رخت نسیمی بر جان ما وزیده

مثل تو هیچ گوهر نه دیده نه شنیده

در زیر دام دنیا بر بویت آرمیده

هم شمع جان نهاده هم صبح دل دمیده

هم کوه پست گشته هم چرخ در رمیده

در جست و جویت از جان چندان به سر دویده

پیران راه بین را بر دارها کشیده

چون مرغ نیم بسمل در خاک و خون تپیده

وز سختی ره تو کس در تو نارسیده

نه بال باز کرده نه ز آشیان پریده

نادیده گرد کویت مردان کار دیده

یک آه عاشقانت صد پرده بر دریده

داده به یک دو گندم واندوه تو خریده

یا نور چشم جانی هم جای خود گزیده

وز دل رسیده بویی زان نور سوی دیده

زان دوستی نداری با هیچ آفریده

زیرا که پرده بینم بر دیده ها کشیده

تا فرش راز بیند بر کون گستریده

جانی شگرف باید ذوق لقا چشیده

وان بحر سر جان را موجی برآوریده

جان های دور فکرت در عجز پروریده

سلطان غیرت تو بر خاک خوابنیده

پروانه وار جانش در شمع تو پریده