بی جسم و جهت گشته بی نام و نشان مانده

محبوب ازل بوده محجوب جهان مانده

در زیر سوادالوجه از خلق نهان مانده

نه بوده و نه نابوده نی مانده عیان مانده

در کون و مکان با تو بی کون و مکان مانده

هم جان همه و هم تن نی این و نه آن مانده

صد دایره عرش آسا در نقطهٔ جان مانده

در بحر یقین غرقه در تیه گمان مانده

اما همه از گنگی بی کام و زبان مانده

وآنگه ز سبک روحی در بار گران مانده

از خوف شده مویی در خط امان مانده

مرکب شده ناپیدا در دست عنان مانده

وز ناخوشی عالم وقوف دو نان مانده

ایشان همه هم با تو از فقر چنان مانده

جانش به لب افتاده دل در خفقان مانده