ترسا بچه ای دیدم زنار کمر کرده

با زلف چلیپاوش بنشسته به مسجد خوش

از تختهٔ سیمینش یعنی که بناگوشش

از جادویی چشمش برخاسته صد غوغا

چون مه به کله داری پیروزه قبا بسته

روزی که ز بد کردن بگرفت دلش کلی

صد چشمهٔ حیوان است اندر لب سیرابش

دوش آمد پیر ما در صومعه بد تنها

از خویش پرستیدن در صومعه بنشسته

بگریخته نفس تو از یار ز نامردی

برخیزی اگر مردی در شیوهٔ ما آیی

یک دردی درد ما در عالم رسوایی

در حلقه چو دیدی خود دردی خور و مستی کن

چون کوری قرایان عطار عیان دیده