در دلم از شوقت این غوغا خوش است

گر برون جان می کند اعدا خوش است

جملهٔ آفاق نابینا خوش است

هر که در خون می نگردد ناخوش است

صد کمر بر بسته بر جوزا خوش است

زاهد خلوت نشین رسوا خوش است

اشک خون آلود من گویا خوش است

گرچه دل می سوزدم اما خوش است

تو بسی، مه این مه آن یکتا خوش است

تو تمامی با توام تنها خوش است

بی وجودم گر بری آنجا خوش است

کان تماشا بی وجود ما خوش است

صد هزاران بی سر و بی پا خوش است

والهٔ آن طلعت زیبا خوش است

ذرهٔ سرگشته ناپروا خوش است

گر شدم چون سایه ناپیدا خوش است

قصد صحرا می کنم صحرا خوش است

این زمان دریا شدم دریا خوش است

بانگ می دارم که استسقا خوش است

این چه سودایی است این سودا خوش است

دیده پر خون و دلی شیدا خوش است