دوش درآمد ز درم صبحگاه

زلف پریشانش شکن کرده باز

از سر زلفش به دل عاشقان

مست برم آمد و دردیم داد

گفت رخم بین که گر از عشق من

گفتمش ای جان چکنم تا مرا

گفت ز خود فانی مطلق بباش

گر بخورندت به مترس از وجود

آهو چینی چو گیاهی خورد

مات شو ار شاه همه عالمی

از شدن و آمدن و از گریز

گفتمش از علم مرا کوه هاست

گفت که هرچیز که دانسته ای

چون همه چیزیت فراموش شد

یوسف قدسی تو و ملک تو مصر

تا سر عطار نگردد چو گوی

هرکه درین واقعه آزاد نیست