بندگی از عقل و جان فرمان ز تو

صد هزاران درد بی درمان ز تو

باز یابم بی سخن صد جان ز تو

تو نه ای اما همه احسان ز تو

مانده بس حیران و سرگردان ز تو

هست در هر قطره صد طوفان ز تو

چند بارد بی تو چون باران ز تو

تا برون آیم ازین زندان ز تو

چند خواهم داشتن دیوان ز تو

تا شود هر دو جهان پنهان ز تو

خلق خود گردند جان افشان ز تو

تا بسوزد این دل بریان ز تو