ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او

منت صد جان بیار و بر سر ما نه به حکم

گاه از چوگان زلفش حلقهٔ مشکین ربای

خوش خوش اندر پیچ زلفش پیچ تا مشکین کنی

نی خطا گفتم ادب نیست آنچه گفتم جهد کن

گر مرا دل زنده خواهی کرد جامی جانفزای

گر تو جان داری چه کن بر کن به دندان پشت دست

گو فلانی از میان جانت می گوید سلام

جان او در جان تو گم گشت و دل از دست رفت

چون رسی آنجا اجازت خواه اول بعد از آن

چشم آنجا بر مگیر از پشت پای و گوش دار

هرچه گوید یادگیر و یک به یک بر دل نویس

چند گریی ای فرید از عشق رویش همچو شمع