در رهت حیران شدم ای جان من

چون ندیدم از تو گردی پس چرا

در فروغ آفتاب روی تو

در هوای روی تو جان بر میان

خویش را چون خام تو دیدم ز شرم

تا تو را جان و دل خود خوانده ام

چون سر زلف توام از بن بکند

من بمیرم تا چرا با درد تو

چون رخت پیدا شد از بی طاقتی

بر امید آنکه بر من بگذری

خاک شد عطار و من بر درد او