114
غزل شمارهٔ ۶۶۰
باز آمده ای از آن جهانم من
پیدا شده ای از آن نهانم من
کار من و حال من چه می پرسی
کین می دانم که می ندانم من
هرچند که در جهان نیم لیکن
سرگشته تر از همه جهانم من
در هر نفسی هزار عالم را
از پس کنم و به یک مکانم من
هر دم که نهان طلب کنم خود را
چه سود که آن زمان عیانم من
وآن دم که عیان نشان خود خواهم
آن لحظه بدان که بی نشانم من
وان دم که نهان خود عیان جویم
از هر دو گذشته آن زمانم من
من اینم و آنم و به هم هردو
فی الجمله نه اینم و نه آنم من
زان راز که سر جان عطار است
گفتن سخنی نمی توانم من