لبش شکر فروش جوی شیر است

جهان سرنگون را دستگیر است

که در گرد خطش هم جوی قیر است

که در پیرامن بدر منیر است

که کمتر خط پیشش عقل پیر است

چگونه نوبهاری در ضمیر است

که او در جنب وصل او حقیر است

کزو ناز است و از عاشق نفیر است

که یک ساعت از آن دلبر گزیر است

که شمع حسن خوبان زود میر است

که در صاحب نصابی او حقیر است