همچو طفلان مهر دارم بر زبان

چون دهد نامحرم از پیشان نشان

دوستکانی چون خورد با پهلوان

لب فرو بستم قلم کردم زبان

در میان خاک و خون گشتم نهان

گر مرا بیرون نیاری زین میان

از رهی دزدیده یعنی راه جان

تا در آشامم که مستم این زمان

باز یافت از عشق حالی آشیان

عقل و جان را کارد آمد به استخوان

عشق و دل ماندند با هم جاودان

زین عجب تر قصه نبود در جهان

بودن آن کار نه علم و بیان

هست مطلق گردی اندر لامکان

گر همی جانانت باید جان فشان

راز می گویی طلب کن رازدان