تا ما ره عشق تو سپردیم

ما را ز دو کون نیم جان بود

بس روز که در هوای رویت

بس شب که چو شمع در فراقت

ای ساقی جان بیا که دیری است

آبی در ده که این بیابان

بی روی تو هر میی که خوردیم

عطار مکن به درد گرمی