گر در سر عشق رفت جانم

بی عشق اگر دمی برآرم

تا دور فتاده ام من از تو

طفلی که ز دایه دور ماند

لب خشک ز شوق قطره ای شیر

عمری چو قلم به سر دویدم

چون روی تو شعله ای برآورد

معلومم شد که هرچه عمری

گفتی که مرا بدان و بشناس

چون طاقت قطره ای ندارم

از تو جز ازین خبر ندارم

لیکن دل و جان و عقل در تو

عقل و دل و جان چو بی نشان گشت

از علم مرا ملال بگرفت

نه نه که عیان شدست دیری است

هر گه که فنا شوم در آن عین

عطار ضعیف را به کلی