شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۵۴۱
عطار
عطار( غزلیات )
84

غزل شمارهٔ ۵۴۱

بی لبت از آب حیوان می بسم
بی رخت از ماه تابان می بسم
کار روی حسن تو گردان بس است
ز آفتاب چرخ گردان می بسم
سر گرانم من ز چین زلف تو
از همه چین مشک ارزان می بسم
گر ندارم آبرویی پیش تو
آب روی از چشم گریان می بسم
تا لب لعل تو در چشم من است
تا ابد از بحر و از کان می بسم
از همه ملک دو عالم یک نفس
با تو گر دستم دهد آن می بسم
گفته ای زارت بخواهم سوختن
آتش شوق تو در جان می بسم
زآتش دیگر چه می سوزی مرا
چون یک آتش هست سوزان می بسم
ساقیا در ده شرابی آشکار
کز دلی پر کفر پنهان می بسم
زین همه زنار از تشویر خلق
کرده پنهان زیر خلقان می بسم
درد ده تا درد بفزاید مرا
زانکه با دردت ز درمان می بسم
غرق دریا گر مرا کرده است نفس
تشنه می میرم بیابان می بسم
مست لایعقل کن این ساعت مرا
کز دم عقل سخن دان می بسم
عقل خود را مصلحت جوید مدام
زین چنین عقل تن آسان می بسم
کارساز است او ز پیش و پس ولی
هم ز پایان هم ز پیشان می بسم
عقل را بگذار اگر اهل دلی
زانکه چون دل هست از جان می بسم
نقد ابن الوقت قلب است ای فرید
دل طلب کز عقل حیران می بسم