گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم

وز زلف او اگر سر مویی به من رسد

درهم ز دست دست سر زلفش از شکن

تا برد دل ز من سر زلف معنبرش

جان من است گرچه نمی بینمش چو جان

از پای می درآیم و آگاه نیست کس

غم می رسد به روی من از سوی آن نگار

در عشق او دلی است مرا بی خبر ز خویش

تا بو که پای باز نگیرد ز خاک خود

زان آمده است با من بیدل به در برون

بر خاک خویش می گذرد همچو باد و من

گفتم بیا و خانه فروشی بزن مرا

گفتم که گوش دار ز عطار یک سخن